ادبی

خودایا ای خودای ژین و ژیانم      

خودایا خوت بده ی ئه من و ئه مانم

دلم پرله غه می دابرانی یاره           

غه می دووری و غه می وه رزی وه هاره

ئه من شه یدام وه کوو بولبول له شاخان 

ئه من وه یلان وه کوو شاعیر له باخان

مه گه ر نالین که عشق ته مه ن نه ناسه؟

مه گه ر نالین دلی عاشق هه یا سه؟

به لی عاشقم دلم وه ک مانگی زیرین

وه کوو داسیکی تیژ و خرمه ی ئه سرین

هه موو کاتیک له من دا  شین و  رو رو

هه موی بو تو ده رژی  ئه سرین به ئاسو

ده سا ئه ی  یاری من عه شقی  چه و ساوه

ئه وا هاتم به لام مردوو  له  یاوه

غه می دووریت ببینه پیرت کردم

ژیانم خسته به ر پیت به س نه مردم

به لی ئازیزی گیانان ،دوسی بی باک

ئه من هاتم به شونت به دلیکی پاک

له بیرت دی که  ده دکوت چاوه جووانه

ده لی شه وقی هه مو لای نیشتمانه

به من ده دکوت  که  قه د  ناچی له یادم

تویی ته نیا غه م و  عه شق و مورادم

ده سا  ئه ی خه لکی شارم بوم بریژن

هه موو فرمیسکه کانتان پر به بیژن

که ئه سرینان  ببی قورسه لا فاویک

که بمنیژی له به ر  مالی هه تاویک

هه تاویکی  وه کوو تو یاری ئازیز

که به س یادت  بووه له  دلی من دا  ریز

به لام  با  شتیک  بلیم یاری  شیرینم

که  پیت بروایی بده م که دلی شینم

هه موو کاتیک له هه ر  لاییک بو  تویه

دل  و  ئاسکی  ده روونم  یادی  تویه

**((سمیه گویلی))**

ازت راه ها دور نمی رم

تو همین جا منتظرم باش

به گنجشک ها گفته ام

هوای دلتنگی ات را داشته باشند تا من برگردم

**((رویا سهرابی))**

با انسان هایی که با شما رفتار ناشایستی دارند

مانند خودشان با آنها رفتار نکنید،چون شما

هم مانند آنها می شوید

در دنیا،هر کاری سختی خودش را دارد

اما ،علاقه هاست که سختی ها را

آسان می کند.

**((گیتی حیدرنیا))**

من شیفته ی او شدم

لحظاتی که با او بودم،جانم در حالِ سجود بود.

تب داشتم،می سوختم،اما سوختنی لذت بخش.

در آن لحظات با روح زمین و زمان در ارتباط بودم.

گیجیِِ خاصی داشتم .رنگ بود،نور بود،مرا...صدایی که همه ی

وجودم را فراگرفته بود.

صدایی آسمانی که همه جا را رنگین کرده بود.

در آن لحظات ،من تکیه گاه آفرینش را به خوبی می دیدم

و محرابش را به وضوح تماشا می کردم.

**((سوما حبیب زاده))**

می مانم

تنها می مانم

برای تو  می مانم

آنقدر می مانم که در و دیوار خانه بپوسد،

بشکند و فرو بریزد.

من می مانم  و چارچوب آهنی خانه.

در باران و گرما،برف و سرما،زمستان و پاییز،

طلوع و غروب ِ خورشید منتظر می مانم،

چارچوب ِآهنی طاقت نمی آورد،زیر شکنجه رنگ می بازد.

مقاومت ِ خود را از دست می دهد،ترد می شود و با ضربه ی یک برگ فرو می ریزد.

اما من هستم،هنوز هستم...مانده ام .

بدنم کرخت شده،رنگ ِ برفِ زمستان.

چشمانم شب شده،شبِ گرمِ تابستان.

مو هایم باد شده،روی برگ ِ درختان .تو نیامدی...

می خواهم خاک شوم،اصل شوم ،راستش را بخواهی من معشوق ِ بزرگتری دارم

که او مرا اینگونه می خواهد.

از جنس طبیعتش،به زلالی باران،به خنکی باد ، به سفیدی برف،به روشنی آفتاب.

از تو ممنونم که نیامدی اما من رسیدم...

**((سارا ویسیان))**

این جذبه ی الهی یعنی عشق که مقامی طلایی دارد

مرا ناگهان به جهان حقیقت رهبری کرد

مانند سیل خروشان آمد و با امواج ِ

کوه پیکرش تمام سنت های دیرین را شکست.

**((سوما حبیب زاده))**

آینه می گوید:پیر شدی ...موهای مشکی ات سپید شده...

عیبی ندارد آینه!موهایم را رنگ می کنم...دوباره جوان می شوم

دلم با بغض می گوید: می شود مرا هم رنگ کنی ؟...

زیر لب می گویم :دلکم ، کدام تکه ات را رنگ کنم...؟!؟

**((رویا سهرابی))**

نفس...نفس...بی نفس...

چشم،چشم یک عینک

بکش،بکش آرزویی تا بانی زندگی یعنی...

زندگی، بالاتر از پرهای عقابی در اوج

حسرت ها جمع می شوند و بغض ها می آیند

بغض ها جمع می شوند و گریه ها نمی آیند و

نیامدن ها می آیند.

قفس...قفس...در حسرت یک پنجره

ای کاش می شد از وسط تو گذشت

ها کردن روی شیشه سرد،امید گرمایی که نیست.

مانده ام تنها پشت پنجره، به انتظار صدای کفش هایی که

هرگز شنیده نشد.

**((سولماز محمدی))**

وقتی برف می بارد،پولدار که باشی برف بهانه ای

می شود برای لباس ِ نو خریدن،

با دوستان به اسکی رفتن و تفریح کردن و ...

اما، خدا نکند فقیر باشی و برف ببارد...

از بیکار شدن پدر کارگرت بگیر تا غم پاره بودن کفشهایت!!

خدایا! چرا باید پول تعیین کند...برف نعمت است یا عذاب؟؟

**((رویا سهرابی))**